Wednesday, September 11, 2019
شکستن مرزهای آرامش و صلح
در رامبک، جنوب سودان، جایی
که نیروی صلح به دور از خشونت کار می کند، رسم زخمکاری صورت برای پسرانی که وارد
دوره جوانی می شوند وجود دارد. در این رسم دردآور، اگر پسر جوان در طول سه ساعتی
که مراسم اجرا می شود گریه کند، او را
مسخره می کنند. در این جامعه پسرها باور دارند که مرد نباید گریه کند یا علامت درد از خود نشان بدهد.
زخمکاری صورت اکنون نسبت به
گذشته بحث برانگیز تر شده است، زیرا عده ی بیشتری به شهرهایی که این رسم کمتر
متداول است کوچ کرده اند. خیلی ها دوست
دارند این رسم زخمکاری از بین برود زیرا بر این باور هستتند که بین مردم سدی ایجاد
کرده است و برای سلامتی خطر دارد.
تابان پدر جوانی است که در
آموزش های نیروی صلح به دور از خشونت شرکت کرده است. او باور دارد که این جای زخم
هایی که بر روی پیشانی هستند خطرناک هستند. وقتی او هفده ساله بود، مراسم دردآور
زخمکاری برای او اجرا شد و پوست صورتش را
با شیئی تیز بلند کردند و با لبه ی تیغ بریدند و جای زخمی دائمی در صسورتش به وجود
آوردند.
او واضح به یاد می آورد که
دردش یک ماه طول کشید تا خوب شد.او دوست ندارد که پسرش هم این رنج را متحمل شود.
او این سمبول مردانگی را زیر سوال می برد. بعد از این که مراسم زخمکاری برای او
اجرا شد، نقش هایی مردانه به او دادند مثل درو کردن محصول، تمیز کردن گاو ها و غیره. ولی تابان متوجه شد که چیزی در او تغییر نکرده
است. با خود گفت در این همه درد چه نکته ای بود؟
تابان می گوید: «رسم زخمکاری حیاتی نیست، چون تو
را از درون تغییر نمی دهد. فقط مشوق قبیله گرایی است.مردم نمی توانند بفهمند که
همه یک ملت هستند.»
مردان و پسران جامعه تابان می
خواهند خشونت بین قبایل را کاهش دهند. آنها جنبه های مضر این کار و اثرات آن را بر روی ارتباطات مؤنث و مذکر دیده اند.
این گروه بعد از این که با
یکدیگر صحبت کردند تصمیم گرفتند که به رسم زخمکاری پایان بدهند. آنها احساس می
کردند با آموزش هایی که از نیروی صلح به دور از خشونت گرفته اند ابزاری جدید و
منابعی پیدا کرده اند که توسط آن می توانند مبارزه ی گسترده ای را در سطح جامعه
آغاز کنند.
برای این که تعهد خود به
تغییر را در جامعه نشان دهند، از یکدیگر
خواستند که دانش خود را در محیط خانه به کار گیرند. تابان و عده ی دیگر تصمیم گرفتند کمپینی برای
کاهش خشونت رااه اندازی کنند.
تابان گفت: «من هرگز اجازه
نخواهم داد که فرزندانم زیر این رسم خشونت بار زخمکاری بروند حتی اگر جای آنها در
آغل حیوانات باشد. خودم شخصاً مسئولیت مراقبت از همسر و فرزندانم را به عهده می
گیرم.»
اکنون تابان دیگر نگران نیست
که پسرش را مسخره کنند. او پسرش را مطمئن
ساخت که بدون زخم صورت هم هنوز مرد است. این مردان نه تنها اجرای این مراسم را پس
زدند، بلکه متعهد شدن هنجار های جنسیتی را در خانه تغییر دهند.
او می گوید: « من در کار خانه
به همسرم کمک می کنم و زمین را جارو می کنم. من به کار خودم حتی جلوی افراد
خانواده ام ادامه می دهم». یکی از اعضای دیگر این جامعه گفت: «من آموزش هایی را که
نیروی صلح به من داده است به فرزندانم و هم سن و سالان خودم منتقل می کنم.»
این مردان و پسران ممکن است
در جامعه ی خود با مقاومت روبرو شوند، ولی باور دارند که با آموزش و مدل سازی از
عدم خشونت تغییر روی خواهد داد. آنها مبارزه ی به دور از خشونت را در پیش گرفته
اند به این امید که کودکانشان را از درد در امان نگه دارند و ارتباطات مذکر و مونث
را در جامعه بهبود دهند. این کوششی است که توسط جامعه هدایت می شود و از ماهیت
تغییر دهنده ی به دور از خشونت صحبت می کند.
ترجمه: سعدی
منبع: