Friday, May 30, 2008
برای شوخی برای خندهیکی از عادتهای زشتی که در میان ما ایرانیان وجود دارد مسخره کردن قومهای مختلف ایرانی است. فارسها ترکها را مسخره می کنند، ترکها فارسها را و شیرازیها اصقهانیها و تهرانیها رشتیها و الی آخر. وقتی به بعضی از افراد می گوییم که قومهای ایرانی را مسخره نکنید می گویند برای شوخی و خنده است. ولی به نگر من بسیار زشت است که برای لحظاتی شوخی و خنده دیگران را آزار دهیم.
در مترو تهران با یک خانم آذری آشنا شدم که می گفت دخترش از وقتی پا به مدرسه گذاشته دیگر حاضر نیست به زبان ترکی صحبت کند. او می گفت یک روز دخترش با گریه به خانه آمده و گفته است که چون بچه ها در مدرسه جوک ترکی می گویند من دیگر حاضر نیستم به ترکی صحبت کنم.
کل ایرانیها فکر می کنند چون یک روز از نژاد آریائیها بوده اند از همه مردم دنیا برترند.مردم خطه گیلان خودشان را برتر از مازندرانیها می دانند. به یک مازندرانی اگر به اشتباه رشتی بگویی مثل این است که به او فحش داده ای. تهرانیها هر کس را به جز خودشان داهاتی می دانند. خلاصه این فرهنگ در وجود اغلب ایرانیها ریشه دوانیده است.
وجود جوک هایی که در ارتباط با ترکها می گویند شاید یکی از دلیلهایی باشد که بعضی از ترکها به تجزیه طلبی گرایش پیدا کرده اند. در کامنت یکی از سایتها، یک هم وطن آذری زبان نوشته بود که همان بهتر که ایران تجزیه شود. تا کی باید حقارت فارسها را تحمل کنیم.
بهتر است کمی به خود آییم و بدانیم که ارزش هیچ انسانی به محل زادگاهش نیست.ارزش انسانها به آن ویژگیهایی است که در سایه سعی و تلاش خود به دست آورده اند. هیچ ایرانی بر ایرانی دیگر به خاطر نژاد برتری ندارد و ساختن جوک برای قومهای مختلف زشت ترین کاری است که یک هم وطن در حق یک هم وطن دیگر می تواند بکند.
اگر مردم فارس به کورش انشانی افتخار می کنند و یا به سعدی و حافظ ودیگر بزرگان آن شهر افتخار می کنند( که به نظر من وجود این شاعرها ننگ هست تا افتخار) مردم سیستان هم یعقوب لیث صفار دارند. خراسانیها هم ابو مسلم دارند. مردم آذربایجان هم بابک خرم الدین و کسروی و روزنامه نگاری چون صحبت و غیره دارند.مردم مازندران مازیار را دارند و الی آخر. شمردن مشاهیر ایران کار ساده ای نیست.این چند تن را به عنوان نمونه آوردم.
بهتر است به جای ساختن جوک برای یکدیگر سعی کنیم برای تک تک هم وطنان احترام قائل باشیم.
برای پالودن جوکها می توانیم به جای گفتن کلماتی نظیر یک روز ترکی یا لری، از کاراکترهای نمادینی چون ملانصرالدین، گل آقا، غضنفر یا ... استفاده کنیم یا اینکه به صورت کلی صحبت کنیم مثلاً بگوییم یک نفر یا یک شخص ...
اگر به سایت های طنز خارجی نگاه کنیم هرگز نمی بینیم که مردم لندن مردم منچستر یا
لی کراس را مسخره کرده باشند. کشورهای دیگر هم همینطور. مردم باید یاد بگیرند که دقایق شاد شان در گرو دقایق ناشاد دیگران نباشد.بیایید همه با هم بخندیم نه اینکه به هم بخندیم.